Arameeërs

Alvorens de mensenrechtensituatie van de Arameeërs (ܐܪܡܝܵܐ) in het Midden-Oosten te schetsen, zal in deze paragraaf kort de geschiedenis van het volk worden beschreven. Hierdoor is de hedendaagse situatie van de Arameeërs beter te begrijpen. Het Aramese volk leeft ruim vier millennia in het Midden-Oosten, in het gebied dat bekend staat als Mesopotamië, of – zoals de Hebreeuwse naam of Bijbelse Tweestromenland: Aram-Naharaim of Paddan-Aram. De culturele bijdrage van het Aramese volk aan de wereldbeschaving is zeer groot geweest. In de antieke oudheid stonden de Arameeërs bekend als prominente handelaren en verspreiders van cultuur en alfabet. Ze domineerden de handel langs de oude “Zijde Route”. Hun relatief eenvoudige taal, het Aramees, verspreidde zich samen met het 22-letterig alfabet snel over het gehele Midden-Oosten en grote delen van Azië. Veel andere talen werden in deze periode geschreven in het Aramese alfabet. Veel van de schriften die vandaag de dag gebruikt worden vinden hun oorsprong in het Aramese alfabet.

In de eerste eeuw na Christus bekeerde het grootste deel van de Arameeërs zich tot het Christendom. In deze periode werd door de Arameeërs zelf de benaming Syriër steeds vaker gebruikt om aan te tonen dat zij geen heidenen waren zoals hun voorvaderen. Echter auteurs gebruikten nog vaak de dubbele naam Syrisch-Aramees om (de afkomst van) het volk en de taal aan te duiden. Alle Syrisch-Aramese (maar ook andere) historici stellen dat de Syriërs eerder bekend stonden als Arameeërs en dat de Syrische taal afstamt van het Aramees. De termen Syriër en Arameeër worden vandaag de dag dan ook als synoniemen beschouwd.

Vanaf de vierde eeuw ontbreekt het de Arameeërs aan een eigen staat. Gedurende het uiteenvallen van het Ottomaanse Rijk, na de Eerste Wereldoorlog, creëerden de overwinnende staten een nieuw Midden-Oosten. Koloniale grootmachten Frankrijk en Groot-Brittannië verdeelden het gebied zonder enige achting voor etnische groepen. Een nieuwe kaart werd getekend waardoor nieuwe landen ontstonden, zoals Turkije, Irak, Syrië, Libanon, etc. De nieuw getekende grenzen hielden geen enkele rekening met bestaande naties. Sterker nog, ze werden dwars door etnische groepen getrokken in plaats van ertussen. De huidige grenzen hebben het leefgebied van Arameeërs verdeeld en zij leven nu dan ook, vaak onder moeilijke omstandigheden, verdeeld over verschillende landen. Het religieuze hartland van de Arameeërs, Tur Abdin, kwam bij deze verdeling in Zuidoost Turkije te liggen.

In 1920 werd een Aramese delegatie naar de vredesconferentie in Sèvres gezonden in de hoop hun historische rechten terug te krijgen. Echter de grootmachten weigerden de Arameeërs deze rechten toe te kennen. Sindsdien proberen de nieuwe staten in het Midden-Oosten de Arameeërs te dwingen hun cultuur, taal en etnische achtergrond op te geven. Als voorbeeld hiervan dienen de duizenden Aramese namen van steden, dorpen, rivieren en regio’s die door de betreffende overheden zijn veranderd in Turkse of Arabische namen. Het overgrote deel van de Arameeërs is Christelijk en behoort tot een van de volgende kerken van de Syrische traditie:

West-Syrische Kerken: Syrisch Orthodoxe Kerk van Antiochië; Syrisch Katholieke-, Syrisch Melkiet- en Syrisch Maronitische Kerk.

Oost-Syrische Kerken: Oude Kerk van het Oosten; Assyrische Kerk van het Oosten (vanaf 1964) en Chaldeeuws Katholieke Kerk.